"Я ВУЧЫЎ БЫ ІХ БЯСПЛАТНА!”

У час аднаго са святаў нельга было не спыніцца ля месца, дзе вялізнымі гронкамі віселі драўляныя лыжкі. Здавалася, яны толькі-толькі "выйшлі  з-пад пяра” майстра – гладкія, акуратныя, бялюткія, з незабыўным пахам свежазрэзанай  драўніны.

Майстрам-разьбяром аказаўся жыхар горада Беразіно Васіль Андрэевіч Мурашка. Побач з ім стаяў хлопчык, шчыра прасіў: ”Навучыце і мяне так!”. Я стала нявольным сведкай той размовы, і як потым выявілася, падобныя просьбы Васілю Андрэевічу даводзілася чуць неаднойчы.

- Ведаеце, каб у мяне майстэрня была,  гэта было б магчыма, – уздыхнуў майстар, – а так, дзе мне з імі займацца? Жыву ў шматпавярховым доме па вуліцы Марыі Рамановіч, а майструю ў маленькім падвальчыку. Калі б гэта быў вугалок у школе ці ў Доме дзіцячай творчасці, я б і бясплатна іх вучыў…

Да свайго адточанага майстэрства Васіль Андрэевіч ішоў сам, без чыіхсьці падказак, метадам проб і памылак. Спачатку хацеў зрабіць лыжку з вяза, не ведаў, што гэтае дрэва вельмі цвёрдае для гэтай мэты, аказалася лепш за ўсё для вырабу лыжак падыходзяць "мяккія пароды” – асіна, ліпа, клён.

- Сам распрацаваў сваю тэхналогію, – усміхаецца майстар. – Тут мала мець адно жаданне, трэба яшчэ і добры інструмент мець. А мне чым яшчэ на пенсіі займацца? Вось і баўлю час.

У скарбонцы Васіля Андрэевіча больш за сотню драўляных лыжак. Сёлета майстар збіраецца ў дарогу ў горад Маладзечна – рыхтуецца паўдзельнічаць у свяце "Дажынкі – 2011”.

На здымку: Васіль Андрэевіч МУРАШКА і яго цудоўныя лыжкі.

Алена ГРОМАВА.

Фота аўтара.